Serena stormt de collegezaal binnen, welke inmiddels al voor de helft is gevuld met druk kletsende studenten. Het is rumoerig en uit alle hoeken komt geroezemoes. Ze werpt een blik op de grote klok, die een groot deel van de ruimte boven de deur in beslag neemt en ziet dat ze nog net op tijd is. Haar ogen nemen de zaal in zich op en al snel ziet ze, naast een jongen die ze wel vaker spreekt tijdens dit college, een vrij plekje. Zijn naam is Leon, een schuchtere en onzekere jongen. Hij heeft weinig vrienden. Heel af en toe staat hij eens bij een groepje jongens, maar daar houdt het dan ook wel mee op. Soms lijkt het ook wel of hij zelf ook geen contact met mensen wil en dit opzettelijk vermijdt. Zijn vaak zwarte kleding helpt hem om niet op te vallen en zo op de achtergrond te blijven. Hij veegt met zijn hand door zijn donkerbruine haar en zijn grote blauwe ogen kijken haar schichtig aan. ”Eigenlijk ziet hij er best leuk uit”, denkt Serena, alleen hij ziet het zelf niet. Ze ploft naast hem neer en probeert een gesprekje aan te gaan door te vragen hoe het met hem gaat. Om nou helemaal niets te zeggen dat voelt ook zo raar. ”Gaat wel”, antwoordt hij en schuchter als hij is duikt hij snel in zijn versleten tas om zogenaamd wat boeken te pakken. ”Als ik je ergens mee kan helpen dan moet je het zeggen hè.” Maar al mompelend wuift hij haar aanbod weg. Zo gaat het nu altijd, ze wil hem helpen, maar krijgt totaal geen contact met hem. Het is en blijft een mysterieuze jongen, toch blijft ze medelijden met hem hebben en wil ze hem ook niet links laten liggen, zoals de rest dat wel doet. Er is iets met hem, daar is ze absoluut van overtuigt.
Ineens krijgt ze een idee. ”Houd je van sporten? Ga je anders een keer met me mee naar de sportschool? Ik sport twee keer per week.” Leons ogen lichten op en verlegen kijkt hij haar aan. ”Eigenlijk vind ik sporten best leuk, alleen ik doe het bijna nooit.” ‘‘Nou, dat komt dan mooi uit. Morgenochtend om 10 uur bij de sportschool? Als je mij je nummer wilt geven dan stuur ik je nog wel even een berichtje met het adres waar ik sport. Het is alleen niet in Amsterdam, is dat een probleem? Ik weet namelijk niet waar je woont.” Afwachtend kijkt ze hem aan en is eigenlijk heel erg verbaast over zijn reactie. ”Nee, dat is geen probleem, helemaal goed”, zegt Leon. Ze wisselen telefoonnummers uit en hij werpt haar zelfs een heel klein schuchter glimlachje toe. ”Kan het nu eindelijk stil zijn?” roept de professor. ”Ik sta hier al een kwartier en iedereen praat maar door. Jullie zijn toch geen eerstejaars meer ofwel? Gedraag je er dan ook niet naar.” Professor Westerveen is streng, maar wel rechtvaardig. Elke student kent zijn krachtige persoonlijkheid, met Westerveen valt niet te sollen. Hij heeft een duidelijke mening en wijkt daar dan ook zeker niet vanaf. Meerdere studenten hebben al eens geprobeerd om met hem in discussie te gaan, maar alle keren tevergeefs. Westerveen is standvastig en geeft het niet snel op. Een college van hem is dan ook nooit saai, er gebeurt altijd wel weer iets. Toch vindt ze de lesstof wel vreselijk saai. Serena heeft een goed stel hersenen, maar deze gebruikt ze liever voor andere dingen. Maar we leven in 2019, dus je hoort een goede studie te volgen, zodat je daarna met een goed betaalde baan een plaatsje in de maatschappij kunt veroveren en zoveel mogelijk geld kunt binnen harken. Ja, zo gaat het nou eenmaal in haar omgeving en dus doet ze maar mee, oftewel ze moet meedoen. Haar ouders zouden het nooit accepteren als ze niet zou gaan studeren. Ach, het is ook niet dat ze niet wil studeren, alleen dit is niet waar haar passie ligt en wat ze echt leuk vindt. Het liefst zou ze dierenarts worden of iets met paarden gaan doen. Maar dat is natuurlijk onmogelijk, want wat kun je met paarden gaan doen waar je een universitaire studie voor nodig hebt? Ja oké, een studie om dierenarts te worden is wel op universitair niveau, maar toch zouden haar ouders het niet leuk vinden als ze dat zou gaan doen. En een hbo studie is natuurlijk uitgesloten. Dat zou haar vaders reputatie enorm schaden. En ook haar moeder zou niet aan haar vriendinnen en zakenrelaties durven vertellen dat haar dochter in het dagelijkse leven alleen maar iets met paarden doet. Eigenlijk weet ze zelf ook niet helemaal precies wat ze nou eigenlijk met haar leven wil. Ze heeft diverse interesses en eigenlijk wil ze ook nog gaan reizen, ze weet nog niet zo goed wat ze met haar leven aan moet. Haar ouders daarentegen weten dat wel precies. Haar pad is al uitgestippeld. Haar moeder heeft een eigen kledinglijn, hier draait dan ook alles om bij haar. Paarden vindt ze vreselijk en ze is er bang voor. Serena heeft al op jongere leeftijd om een paard gezeurd en die heeft ze gekregen. Dan was ze tenminste even weer rustig, dachten haar ouders. Dolblij was ze. Nu is ze in het bezit van zelfs twee mooie paarden. Ook heeft ze op hun eigen erf een paardenstal. Dit is de plek waar ze thuis het liefste is, bij haar paarden. Riverdale en Key West heten ze. Prachtige dieren. ”Misschien kan ik Leon ook weleens meenemen naar de paarden”, denkt ze plotseling. Of zou hij het raar vinden als ze dat zou vragen? Ze kennen elkaar eigenlijk nog maar amper. Wel bijzonder dat ze zo ineens contact met elkaar kregen en ze nu ook nog samen gaan sporten. Wel leuk, misschien zou dit wel een goed maatje voor haar kunnen worden. Maar wat zouden haar vriendinnen ervan denken? Hij is nou eenmaal niet het type wat normaal met hun omgaat en die in hun of eigenlijk onze kringen voorkomt. ”Wat maakt het uit?” denkt ze dan. Waarom zou mijn omgeving moeten bepalen met wie ik omga? Serena is erg sociaal en mag graag met verschillende mensen omgaan. Is hier een nieuwe vriendschap geboren?