Bij thuiskomt snelt ze zich naar haar trouwe viervoeters en Riverdale en Key West verwelkomen haar met een luid gehinnik. ”Hé, toppers van me, hier ben ik weer.” De paarden zijn alles voor haar. ”Ja rustig dames, jullie mogen zo naar buiten. Key West, jij gaat het land in en Riverdale gaat met mij mee naar het bos. Key, jij bent volgende week weer aan de beurt”, zegt ze tegen haar paarden. Hier heeft ze nou echt zin in, met één van haar paarden lekker even uitwaaien in het bos. Ze gooit met een zwaai het grote leren zadel over de rug van haar paard en dan verlaten ze met een drafje het erf. Na ongeveer een kwartiertje ziet ze de bosrand en spoort ze Riverdale aan tot een galop. Samen daveren ze over het verlaten zandpad. Het is prachtig weer en de laatste zonnestralen schitteren tussen de bomen door. Vogels fluiten en een konijntje schiet verschrikt voor hen de struiken in. Heerlijk dit! Dan plotseling wordt de stilte verstoord door een paar brullende motoren ver achter haar. Riverdale wordt al wat onrustig. Serena houdt de teugels iets in, zodat haar paard overgaat in een drafje. De motoren zijn inmiddels vlak achter haar en spelen met het gas, zodat er een vreselijk kabaal ontstaat. Riverdale raakt steeds meer in paniek en gooit haar sterke lichaam de lucht in. Serena klampt zich aan haar nek vast om niet te vallen. Ze voelt zich steeds verder wegglijden en raakt zelf ook steeds meer in paniek. ”Riverdale, rustig meisje”, ze probeert haar briesende paard te kalmeren.
Ondertussen blijven de motoren vlak achter haar rijden. Serena raakt net als Riverdale steeds meer in paniek en wuift kwaad naar de motorrijders dat ze voorbij moeten gaan. Ondertussen voelt ze dat ze steeds minder grip heeft terwijl haar paard steeds harder begint te galopperen. “Wat willen die mensen achter haar? Wat zijn dat voor idioten? Snappen ze dan niet dat een paard schrikt van dat geluid?” Nog steeds halen ze haar niet in en Riverdale wordt helemaal gek. Dan plotseling geven ze meer gas en gaan ze naast haar rijden. Ze kijkt opzij en haar blik kruist een paar koude kille ogen die haar stug blijven aankijken. De rillingen lopen over haar rug. Dan steigert Riverdale nog een keer en wordt ze met een ruk van de rug van haar paard gesmeten. Met een knal komt ze op de grond terecht en een pijnscheut schiet door haar arm. Verdwaasd ziet ze nog net Riverdale de struiken in schieten en ze ziet de achterlichten van de motoren verdwijnen tussen de steeds vager wordende bomen. Dan voelt ze zich wegzakken.
Langzaam komt een lichte vlek steeds dichterbij. Het is net alsof ze in een diepe put zit en steeds een beetje meer daglicht begint te zien. Het is net alsof ze steeds verder naar boven komt. Waar is ze? Volgens mij droomt ze. Ze probeert overeind te komen, maar ze kan haar armen en benen niet bewegen. Verslapt blijft ze op de grond liggen. Dan na een tijdje op de koude zandgrond te hebben gelegen, begint ze wat meer te zien en ziet ze allemaal bomen boven haar hoofd opdoemen. Verdwaasd kijkt ze om zich heen en dan begint haar ineens iets te dagen. Ze was aan het paardrijden en werd achternagezeten door mannen op motoren. Ze komt langzaam overeind en ziet verder niets anders dan een verlaten bos. Waar is Riverdale? Onrustig probeert ze de omgeving in zich op te nemen. Gelukkig zijn die enge mannen in geen velden of wegen meer te bekennen. Maar hoe komt ze hier nu weg? Haar ogen vullen zich met tranen. Ze tast met haar hand in haar jaszak en een felle pijnscheut schiet door haar schouder. Een misselijkmakende pijn overmand haar. Ze probeert het met haar andere hand, maar nergens kan ze haar mobieltje vinden. ”Oh, nee hé, die ben ik toch niet vergeten?” denkt Serena. Wel dus, de moed zakt haar in de schoenen. Ze is een behoorlijk eind van huis en het begint al te schemeren. Veel mensen zullen er niet meer in het bos zijn en zeker niet op de ruiterpaden. Ze moet proberen om naar huis te lopen. Hopelijk heeft Riverdale de weg daarnaartoe ook gevonden. Langzaam komt ze overeind. Alles doet haar pijn, ze heeft natuurlijk ook een behoorlijke klap gemaakt. Waarschijnlijk is ze met haar hoofd op de grond terechtgekomen en heeft ze daardoor haar bewustzijn verloren.
Het begint steeds meer te schemeren. Snel naar huis. Ze strompelt over het verlaten ruiterpad. Ze is al een halfuur aan het lopen wanneer ze plotseling in de verte koplampen ziet opdoemen. Een angstig gevoel kruipt naar boven. Wie is dat? Als het maar niet weer die mannen zijn. Ze is hier moederziel alleen in een verlaten bos. Niemand die haar kan helpen. Ze verschuilt zich achter een boom. De auto nadert snel en hoe dichter de koplampen haar richting opkomen, hoe sneller haar hart begint te kloppen. Ze heeft het gevoel dat ze haar eigen hartslag hoort. De auto passeert bijna de boom waar ze achter staat, maar dan gaat er plotseling een gevoel van opluchting door haar heen. Ze springt achter de boom vandaan en vliegt met alle gevaar van dien vlak voor de rijdende auto de weg op. De chauffeur van de auto kan nog net op tijd op de rem trappen en de auto komt al slippend in het zand tot stilstand. ”Pap, hier ben ik”, roept ze luidkeels. Zwaaiend van opluchting staat ze midden op de weg. Gelukkig er is hulp. Haar vader ziet in het schemerige licht nu ook dat het zijn dochter is die hem net de schrik van zijn leven heeft bezorgd. ”Serena, wat doe je hier? En waarom komt Riverdale net briesend van paniek het erf op gestormd?” roept haar vader. Serena barst in snikken uit en vertelt in de auto het hele verhaal. ”Laten we snel gaan”, zegt haar vader. ”Je moeder is ongerust en Riverdale staat nog ongewassen op stal.” Serena hoort amper wat haar vader zegt. ”Maandag wil ik direct aangifte gaan doen.” Haar vader kijkt bedenkelijk. ”Eerlijk gezegd denk ik dat het weinig zin heeft Serena. Wat wil je zeggen? Een paar mannen op motoren reden achter mij aan en één van de mannen keek mij eng aan?” Verontwaardigt kijkt ze haar vader aan. ”Maar papa, het was zeer bedreigend. Ik voelde dat ze het echt op mij gemunt hadden en niet zomaar een lolletje wilden trappen. Ik zag het in zijn blik en de laatste tijd heb ik ook het gevoel dat ik steeds word gevolgd.” Haar woorden lijken niet veel indruk op haar vader te maken. ”Ach Serena, het zal vast allemaal wel meevallen. Wie moet jou nou achtervolgen? Je kijkt denk ik iets teveel films.” Ze hoort de sarcastische ondertoon in zijn stem en ze neemt maar niet meer de moeite om ertegenin te gaan. Ze is nog steeds verdwaasd van de val en van de schrik.
Thuis aangekomen gaat ze direct naar de paardenstal. Riverdale staat al op stal en hinnikt hard als ze eraan komt. Ze heeft haar zadel nog op en is nog niet gewassen. ”Bah, waarom had iemand haar paard niet even kunnen verzorgen? Het arme beest wordt zo hartstikke ziek als ze nat van het zweet in een tochtige stal staat.” Het is inmiddels al zeven uur. Snel verzorgt ze haar paard en geeft haar wat te eten. Ze staat in tweestrijd, zal ze nog met haar vriendinnen wat gaan eten of zal ze maar thuisblijven? Ze trilt nog steeds van de schrik. Zo had ze haar zaterdagmiddag niet voorgesteld. Al piekerend loopt ze het huis binnen. Daar zit haar moeder in de huiskamer. Ze kijkt haar vragend aan? ”Gaat het weer een beetje?” Dan barst Serena in tranen uit. ”Het was zo eng mam”, snikt ze. ”Die blik van die man, die vergeet ik echt nooit meer en Riverdale was helemaal overstuur.” Haar moeder probeert haar te troosten. ”Het zullen wel een paar mannen geweest zijn die zich verveelden en dachten we gaan dat meisje eens bang maken.” ”Ach, laat ik maar niets zeggen, ik weet wel beter”, denkt Serena. ”Deze actie was heel doelbewust en zij was niet zomaar het slachtoffer geworden van een impulsieve actie. Dit was met voorbedachte rade. Maar waarom moesten ze haar hebben?” De gedachten tollen door haar hoofd, ze heeft er hoofdpijn van. Toch besluit ze om vanavond wel weg te gaan. Anders zit ze alleen maar te piekeren.