Met een zwaai vliegt zijn slaapkamerdeur open en Leon laat van schrik zijn telefoon vallen. ”Je laat me schrikken”, zegt hij geïrriteerd tegen de gejaagd uitziende man in de deuropening. Het is zijn vader en als zijn vader de tijd neemt om naar hem toe te komen, dan is er iets aan de hand of hij heeft hem ergens voor nodig. Hij kijkt naar de frons in zijn vaders voorhoofd. Die frons heeft hij bijna altijd en dat geeft hem een norse uitstraling. De gedachten die achter die frons schuil gaan resulteren zich niet alleen maar in succes en een goed gevulde bankrekening, maar kunnen ook de meest slinkse en gemene plannen bedenken. ”Heb je nog contact gehad met die meid van van Dongen?” vraagt hij argwanend. Aan zijn gezichtsuitdrukking te zien heeft hij weinig vertrouwen in het antwoord dat hij van Leon zal krijgen. ”Wat een gezeik altijd”, schreeuwt Leon. ”Los lekker zelf je eigen zaakjes op en belast mij er niet mee. Maar ja hoor, ik heb contact met haar gehad.” Zijn vader mompelt wat en de frons in zijn voorhoofd wordt nog dieper. De woorden die Leon daarvoor tegen hem zei dringen niet eens tot hem door. Hij heeft maar één doel en dat is van Dongen financieel kapot maken. Tot op de laatste cent zal hij die gast naar de afgrond helpen. Elke cent zal hij overdenken en beseffen dat hij het allemaal aan zichzelf te danken heeft.
Het wordt al schemerig en Leon zit nog steeds op zijn kamer. Hij overdenkt het gesprek met Serena van een aantal dagen geleden en ook het gesprek van net met zijn vader spookt nog door zijn hoofd. Hij zit in een lastige positie. Hoe gaat hij dit aanpakken? Binnenkort zal hij eens met Serena gaan sporten, zodat ze elkaar wat beter kunnen leren kennen. Hij ziet er als een berg tegenop en heeft er helemaal geen zin aan. Het liefst zit hij hier gewoon op zijn kamer te gamen, zonder dat hij sociaal moet zijn en gesprekken moet voeren. Ze zouden eigenlijk een paar dagen geleden al gaan sporten, maar hij had daar zo geen zin in, dat hij maar met een smoes heeft afgezegd. Serena was heel vriendelijk en gaf aan dat ze ook prima een andere keer samen konden gaan, hij moest haar dan maar een berichtje sturen wanneer hij kon. Zo wordt het balletje dus bij hem gelegd en zal hij de eerste stap weer moeten zetten. ”Ach, laat ik maar een afspraak maken, dan heb ik dat ook weer gehad”, denkt Leon. Hij pakt zijn telefoon en stuurt Serena een berichtje. Al bijna direct komt er een berichtje terug. Serena stuurt: ”Ja hoor prima, dan zie ik je maandagavond om 19:00 bij de sportschool. Het adres heb je hè? Anders bel je me maar als je het niet kunt vinden. Tot morgen!” ”Ziezo, dat heb ik ook weer geregeld”, denkt hij en hij stort zich weer op zijn game. De rest van de avond zit hij op zijn kamer te gamen, totaal afgesloten van de buitenwereld en geen idee hebbende van wat er in de rest van het huis allemaal gebeurt. Zijn vader bijvoorbeeld die met een rood hoofd en verheven stem in zijn kantoor aan het bellen is. Zijn moeder die voorzichtig om de hoek van de deur kijkt en haar man een signaal geeft dat hij rustig aan moet doen. De arme vrouw zit altijd maar in angst, straks krijgt hij het nog een keer met zijn hart door al die stress. Hij wint zich ook altijd zo vreselijk op en zijn bloeddruk is al veel te hoog. Ondertussen krijgt Leon niets van dit alles mee, hij leeft voor zijn game en de rest interesseert hem niet zoveel. De uren verstrijken in het prachtige huis en de grote statige klok die al meer dan een eeuw oud is tikt de uren weg. Uren, voor de ene spannende uren en voor een ander tikken ze voorbij zonder eigenlijk echt te leven. Gevangen in een game.