Serena neemt de afslag en stuurt haar auto richting Amsterdam Centrum. Ze rijdt met de stroom mee, allemaal mensen die ook op weg zijn, naar misschien ook wel een gezellige avond. Of misschien ook niet? Zoveel mensen, zoveel andere bestemmingen, zoveel verhalen. Amsterdam is een stad die altijd leeft, 24 uur per dag. Het is er nooit rustig. In Laren wel en vooral ’s avonds laat. Ze nadert het centrum en zoekt een parkeerplaats, dat is altijd een enorm gedoe in Amsterdam. Soms moet je wel een half uur rondrijden voordat je je stalen ros kwijt bent. Ah daar, snel schiet ze een net iets te krappe parkeerplaats op. Haar tegenligger toetert al gebarend. Blijkbaar had hij hetzelfde idee, maar jammer dan. Het past ook allemaal maar net, lichtelijk geïrriteerd stapt ze uit en pakt haar spullen. Nog snel werpt ze een blik op haar telefoon om te kijken of er nog appjes zijn op de groepsapp van de meiden. Je weet maar nooit, het kan zo weer later worden. Zelf is ze ook aan de late kant en blijkbaar is ze de laatste, want er heeft zich niemand gemeld die later komt. Nou, snel op naar het restaurant. Ze snelt zich door de prachtige straten van Amsterdam. ”Het heeft wel wat al die verlichte grachten en grachtenpanden”, denkt ze. Aangekomen bij het restaurant ziet ze dat het al afgeladen vol zit. De ramen zijn beslagen en het geroezemoes van stemmen is buiten al te horen. Ze duwt de zware deur naar binnen en hangt haar jas aan de overvolle kapstok. Vluchtig kijkt ze om zich heen of ze haar vriendinnen al ergens ziet zitten. Ah, daar ziet ze wat bekends. Ze ziet het rode haar van Sara opeens in haar ooghoeken verschijnen. De meiden hebben haar ook al opgemerkt en wuiven al. Gezellig, iedereen is er. Snel schuift ze aan en vergeet even wat er die namiddag is gebeurd. Chelsey heeft het hoogste woord en de meiden hangen aan haar lippen. Vol enthousiasme wordt haar eerstvolgende vakantie besproken. Serena glimlacht, Chelsey is altijd zo enthousiast en kan zo vol overgave vertellen. Ze geniet van de gezelligheid met haar vriendinnen. Er wordt veel gelachen en de sfeer is goed. Maar dan begint Chelsey over het feest van haar vader. Serena baalt ervan dat ze hierover begint en krijgt meteen zo’n onderbuik gevoel dat het gedaan is met de gezelligheid. Chelsey begint op te scheppen over haar vaders feest, over hoe geweldig het wel niet was en hoe succesvol haar vader de afgelopen jaren wel niet geworden is. Ook maakt ze nog even heel overdreven duidelijk hoe bijzonder en waardevol haar vader en zijzelf het wel niet vonden dat de vriendinnen er waren, want dat gaf toch wel weer hoe ze met elkaar meeleven en hoe bijzonder hun vriendschap is. Iedereen knikt instemmend en de aaah’s en oooh’s vliegen over de tafel. Ondertussen kijkt ze Serena met een pinnige blik aan. Serena voelt de steek van Chelsey haarfijn aan, zij was namelijk afwezig en dat wordt haar absoluut niet in dank afgenomen. Ze had er zelf na het telefoontje van Chelsey al helemaal niet meer aan gedacht. Ze dacht dat het allemaal wel weer een beetje was afgezwakt, maar blijkbaar niet. Blijkbaar zit het Chelsey meer dwars dan ze had gedacht. ”Ach, toe maar, ik maak me er niet meer druk om”, denkt Serena. Je kunt het toch nooit voor iedereen goed doen. Iedereen is weer op de hoogte van het geweldige feest en het gesprek neemt weer een andere wending.
Het verwachte inkomen wordt nu besproken. Iedereen vermeldt even wat ze later denken te gaan verdienen en de meeste meiden zetten niet heel laag in. Ze verwachten over een aantal jaren toch wel een riant salaris binnen te harken. Serena houdt zich stil. Ze heeft geen idee wat ze later gaat verdienen en het boeit haar ook niet. Ze weet niet eens wat ze wil gaan doen. Eigenlijk weet ze het wel, maar stiekem weet ze dat dat niet realistisch is. Ze houdt zich stil, het heeft geen zin om te zeggen dat de meiden er maar niet zo klakkeloos vanuit kunnen gaan dat ze in de voetsporen van hun ouders zullen gaan treden. Je bent dan een aantal jaren verder, de economie kan veranderen, er kan je iets overkomen en buiten dat om moet je jezelf ook nog eens binnen een bedrijf gaan bewijzen. Er is niemand die je de garantie van dat salaris geeft. Nu is de kans natuurlijk wel groot dat ze gelijk gaan krijgen, maar je weet maar nooit. Het is ze altijd gemakkelijk vergaan, maar straks moeten ze het zelf gaan doen. Ze houdt zich op de achtergrond en luistert naar alle toekomstplannen. De meeste eindigen in een riante villa in hun woonplaats Laren, sommige wijken zelfs uit naar Blaricum. Eleonora wil ook graag nog een huis in Frankrijk, dat lijkt haar wel wat. Als ze dan toe is aan een vakantie, dan vliegt ze zo even over. Eleonora is een lieve meid hoor, maar ze heeft soms een iets vertekend beeld van de wereld. Ze denkt dat het leven één groot feest is en dat de slingers voor haar worden opgehangen. Dat is altijd gedaan en naar haar verwachting zal dat ook altijd zo blijven. Tenminste aan haar gespreksstof te merken. Eleonora is enigst kind en ook vreselijk verwend. Ze heeft hele lieve ouders, ze mag altijd graag bij Eleonora thuis komen, maar haar ouders verwennen haar gewoon teveel en dat is jammer. Eleonora is een hele lieve meid die veel goeie eigenschappen bezit en zelf best ver kan komen, maar door haar ouders wordt ze enorm geremd. Er wordt haar altijd de hand boven het hoofd gehouden en haar ouders willen haar beschermen voor het harde leven, maar ooit zal ze zelf op eigen benen moeten staan en als ze dan niet sterk genoeg is, dan zal dat voor haar weleens heel erg lastig kunnen worden. ”Wat kijk je me aan?” vraagt Eleonora glimlachend. ”Oh niks”, lacht Serena terug. ”Ik vind het gewoon bijzonder hoe rooskleurig jij alles ziet.” Eleonora glimlacht en gaat weer verder met haar toekomstdromen. Het huis in Frankrijk wordt steeds verder aangekleed. Jacuzzi, zwembad en natuurlijk moet in die gigantische hal een knots van een kroonluchter komen te hangen. Chelsey vindt dat Eleonora wel weer genoeg aan het woord is geweest en neemt het woord weer over. Ondertussen slurpt iedereen zijn laatste slokjes champagne weg en knikt enthousiast bij Chelsey’s verhaal over haar laatste weekendje shoppen in Londen. Serena vindt het wel weer mooi geweest voor vanavond en wenkt een ober om de rekening te vragen. Ze betalen, geven nog een gulle fooi en verlaten dan al kletsend en lachend het restaurant. Op straat aangekomen gaat iedereen zijn eigen weg. Er worden nog snel wat afspraakjes gemaakt en daar gaan ze. Serena loopt alleen door de straten van Amsterdam en het is nog erg druk op straat. Eigenlijk heeft ze helemaal nog geen zin om naar huis te gaan. Het is weekend en nog maar 11 uur. Verveelt slentert ze naar haar auto. Ze heeft verder toch niks meer te doen, dus ze gaat maar naar huis. Terwijl ze naar haar auto loopt, kijkt ze toch nog even een paar keer over haar schouders. Geen idee waarom, maar toch heeft ze het gevoel dat ze iets meer alert moet zijn. De toestand van vanmiddag met de motoren zit haar nog steeds niet lekker. Gelukkig is er niets te zien en ziet ze haar auto in de verte al staan. Snel stapt ze in en klikt haar deuren op slot. Ze zet haar navigatie aan en draait haar auto het smalle straatje uit. Na ongeveer een half uurtje is ze thuis. Alles thuis is al donker. Haar ouders slapen blijkbaar al en de jongens zullen nog wel weg zijn. Ze loopt nog even naar de stal. Vaak doet ze dat nog even voordat ze gaat slapen. De paarden staan rustig in hun stal en hinniken als ze Serena zien. Ze geeft een aai over hun hoofd en sluit de staldeur.