Interview: Henk de Velde (deel 3)

Vandaag het derde en laatste deel van het interview met Henk de Velde. Veel leesplezier!

Ga je binnenkort nog weer op reis? Ik las dat je een reis wilde gaan maken, maar je daarvoor geen sponsor kon vinden?

Klopt, en dat is eigenlijk maar een korte reis, een solo zeilwedstrijd naar de Caribische Zee. Maar die gaat dus niet door. Daar zocht ik een sponsor voor en daar ben ik 2 jaar mee bezig geweest, maar ik kreeg geen hoofdsponsor. Toen heb ik deze zomer in mei gezegd: ”Het is goed en het gaat niet door.” Soms moet je dat ook gewoon doen, de knop omzetten. Vond je dat moeilijk? Nee, omdat je er langzamerhand naartoe werkt. Dit zou mij vroeger niet overkomen. Ik ben soms weleens 4 jaar bezig geweest om voor reizen een sponsor te vinden. Ik heb ook 2 reizen zelf gefinancierd, maar voor een recordpoging heb je een financier nodig. Voor mijn eerste gesponsorde reis ben ik bij 280 bedrijven langsgegaan. Je moet het zien als solliciteren. Eigenlijk zou ik dit jaar met deze boot naar IJsland varen en dan om IJsland heen, maar daar is iets tussengekomen. Ik ben nu namelijk een boek aan het schrijven met een terugblik op al mijn reizen. IJsland, bijzondere keus… Het is daar geweldig. Ik ben er een paar keer geweest, maar ik ben ook gek op Noorwegen. Vind je Noorwegen het mooiste land ter wereld? Ja, in Europa vind ik Noorwegen wel het mooiste land. Maar Noord-Spanje, Galicië is ook erg mooi en dan moet je niet denken aan de Middellandse Zee met alle stranden, maar aan de andere kant voorbij Kaap Finisterre, daar zijn een soort van fjorden.

In één van je afleveringen zei je dat je je op zee minder eenzaam voelde dan hier tussen alle mensen, wat bedoel je daarmee?

Hier word ik zo vaak afgeleid. Ik heb helemaal geen hekel aan mensen, maar het is me gewoon veel te druk. Als kind kende ik dit haventje al en ik heb altijd gedacht: ”Als ik een winterplek moet hebben, dan ga ik daar liggen.” Ik hoef niet in Amsterdam te liggen.

Je bent ook in de woestijn geweest?

Ik ben naar het zand van de Sahara gegaan, omdat ik dat als jongen altijd al wilde. Ik wilde die oneindigheid van de zandheuvels en bergen in het echt ervaren. En vooral de stilte wilde ik graag meemaken. Want juist in die stille periodes en dat is net als bij de windstille periodes op zee, dan kom ik dichterbij de oorsprong. Want dan ga je als mens zitten en dan ga je nadenken. Je komt het dichtstbij in die weidsheid. Als ik in de buurt van Kampen kom dan loop ik liever het Kampereiland op, of een beetje richting de Flevopolder en als het kan alleen. De grootse leegheid van de woestijn die vond ik leger dan die van de zee, want ik ben een zeeman, de zee is voor mij niet leeg.

In mijn scheepvaarttijd ben ik ook veel in Arabische landen geweest. Libië, Syrië, waar het nu een oorlogsgebied is. Met die Arabieren heb ik gewoon gepraat. Er werd toen niet gediscussieerd over wat je geloofde. Er werd niet naar de verschillen tussen ons gekeken. Tegenwoordig wordt iedereen maar met elkaar vergeleken. Ik heb daar in Syrië gewoon met de Arabieren op de pleinen gezeten. En weet je wat ik voor de grap deed? We gingen met alle bemanningsleden aan wal en dan ging ik een wijk in en dan deed ik zo’n kledingstuk van de Arabieren aan. Dan ging ik bij die winkeltjes zitten en zette ik die kap van dat kledingstuk op. De bemanningsleden van de boot kwamen dan langs en die herkenden me natuurlijk niet. Dan kwamen ze bij mij wat kopen. Ik mompelde dan wat. En die Arabieren die vonden dat prachtig. We hadden de grootste lol. En dan zaten we daar grote bakken muntthee te drinken. Fantastisch.

Waar leef je van?

Ik heb wat inkomen vanuit mijn boeken. Je hebt weinig nodig op zo’n reis, alleen brandstof, een voorraad eten voor een jaar en het belangrijkste een goeie boot. In Australië leefde ik van €6.500,- per jaar. Nou, dat red je in Nederland niet hoor, zelfs op mijn manier niet. Mijn boot is alles wat ik heb, ik heb geen hypotheek niks. Maar ik heb ook geen pensioen, wel AOW en daar heb ik meer dan genoeg aan. In 2010 kwam ik in Australië aan. Ik kreeg nog wat inkomsten vanuit mijn boeken, maar toen was die uitgeverij failliet. Op dat moment kon ik geen cent uit de muur halen. Toen zag ik in Townsville op de markt wat kinderen staan, die waren daar waterverfschilderijtjes aan het maken voor 1 dollar. Toen ben ik zelf ook schilderijen gaan maken en heb ze over de hele wereld verstuurd en verkocht voor 25 dollar. En zo had Henk weer wat geld. De mensen doen te weinig met hun gaven.

Hoe ga je dat doen als je ouder wordt? Blijf je wel op de boot wonen? Mijn zoon Stefan zei eens: ”Henk, zolang jij kunt lopen zie ik je op die boot wonen.” Misschien kan er ooit nog wel een andere boot komen, misschien een kleinere zelfs. Als ik een huis zou kopen dan zou mijn familie zeggen: ”Er is wat aan de hand met Henk.”

Vond je het nooit moeilijk dat mensen altijd maar een mening over je hadden? Heb je je weleens onbegrepen gevoeld? Niet zozeer onbegrepen. De meningen daar ben ik overheen gegroeid. Maar sommige mensen schrijven iets terwijl ze mij nog nooit hebben ontmoet of nog nooit een boek van mij hebben gelezen, ze hebben dan alleen maar stukken in de krant gelezen of wat op tv gezien. Ik veroordeel ze niet en ik ben er wel overheen. Ik heb weleens een tijd gehad dat ik dacht: ”Jongens, jongens waar komt dat nou vandaan?” Soms kom ik rare dingen op internet tegen. Maar ook in de zeilwereld zat er afgunst. Weet je wat voor opmerkingen ik soms kreeg? ”Ja, dat is makkelijk hoor, je wordt gesponsord.” Weet je hoeveel moeite en werk dat kost? Daar kan ik een boek over schrijven. Je wilt niet weten hoeveel tijd en doorzettingsvermogen dat heeft gekost. Voor zo’n project moet je een bedrijfsplan maken en dat aan de sponsor geven. Mensen denken dat ik alle onkosten kan declareren, maar daar is niets van waar. Je maakt een budget en daar moet je het mee doen. Voor mijn laatste reis heb ik gelukkig geen sponsor nodig gehad. De wereld wordt het nooit met elkaar eens. Er heerst een meningencultuur. Die meningencultuur is er altijd al wel geweest, alleen vroeger was het met je straat, met je dorp, je buurt en nu is het groots en dat komt door de media. Dat geeft mij weleens de neiging in mijn alleenzaamheid om te zeggen: ”Ik stop met dat gedoe hoor, met Facebook e.d.” Maar ik krijg er ook lezingen door.

Bij Pauw en Witteman werd je een beetje aanvallend benaderd? Hoe ga je daarmee om?

Vond je ze arrogant? Ja klopt. Ze draaien een rol hé. Want ik kan eigenlijk heel goed met ze. Vooraf hadden ze ook tegen me gezegd: ”Henk, je moet het niet erg vinden als we je een beetje gaan stoken.” Ze hadden toen ook Jan Mulder naast me gezet, die huren ze dan speciaal in om mij even te stoken. Er zit ook een showelement in. Maar een andere keer waren ze weer heel anders tegen me. Ze begonnen wel direct met: ”Je zou toch niet terugkomen?”

Wat is je grootste levensles?

Moeilijk, ja het volgen van mijn hart, maar dat zat gewoon in me, dat heb ik niet geleerd. Maar als je me bijvoorbeeld de vraag zou stellen of ik het over zou doen… Exact hetzelfde! Met alle ups en downs hè! Dus ook de mindere dingen, als mens heb je dat. Maar een rechtstreeks antwoord op jouw vraag vind ik moeilijk. Oh wacht, ik weet er eentje, ik weet er absoluut eentje! Ik was 21 jaar en toen was ik eerste stuurman op een schip. Het was potdicht van de mist. De apparatuur was in die tijd wat minder. Dus je kijkt en je kijkt… niks te zien. Radar aan. Maar als het te dicht van de mist was, dan moest je de kapitein roepen. Dus ik draaide dat nummer en legde het uit. Hij kwam boven. Kapitein van Driel heette hij, dat vergeet ik nooit meer. Ik gaf hem de positie op de radar en zei tegen hem: ”Er vaart daar een Duits schip voor ons. Die had ik al eerder gezien en daar ben ik maar achteraan blijven varen.” De kapitein zei tegen mij: ”Stuur, zo noemde hij me, iedereen vaart zijn eigen scheepje.” Zelf gebruik ik deze uitspraak nog vaak. Ook als ik een boek moet signeren dan schrijf ik er vaak in: ”Iedereen vaart zijn eigen scheepje.” En dan nog iets anders, ik had een keer een gesprek met iemand over het hebben van mensen als voorbeeld in je leven. Toen zei ik tegen hem: ”Als je altijd maar in de voetsporen van een ander loopt, dan loop je nooit je eigen weg.”

Waar ben je dankbaar voor?

Ik ben dankbaar dat mijn ouders mij de kans hebben gegeven om te gaan varen. En ik ben God dankbaar dat ik mag zijn wie ik wilde zijn. Ook ben ik dankbaar dat ik mensen kan inspireren om hun droom waar te maken. Twee jaar geleden kreeg ik een mailtje van een jongen. Hij was met zijn vader op een lezing van mij geweest, hij was toen 6 jaar oud. Hij had mijn boot van lego nagemaakt. Hij schreef me: ”Ik ben nu 28 jaar en ben nu zelf onderweg. Momenteel ben ik in Nieuw-Zeeland.” Ik vond het zo mooi om te horen dat hij zijn droom heeft waargemaakt. En die droom heb ik hem gegeven. Dat noem ik het volgen van je hart.

Hoe ga je om met je bekendheid?

Ik ben gewoon Henk. Maar een hele hoop mensen plaatsen je op een voetstuk. En dan komen ze erachter dat je ook maar een gewoon mens bent en dan val je bij een hele hoop mensen af. Henk is maar gewoon normaal… Já, natuurlijk ben ik normaal. Raar hè? Maar de goeie mensen die waarderen mij juist omdat ik gewoon normaal ben.

Heb je een boodschap voor de lezers?

Wees blij met wie je bent. Maar je kunt ook worden wie je wilt zijn.