Een pijnlijke dreun bonst door haar hoofd. Langzaam probeert ze overeind te komen, maar het wordt alleen maar erger. Ze legt haar hoofd weer in het kussen en probeert rustig wakker te worden. Het is de dag voor kerst en zo te horen zijn haar huisgenoten al opgestaan. Starend naar het plafond vraagt ze zich af hoe ze deze dag weer door moet komen. Het liefst blijft ze de hele dag in bed liggen, helemaal op deze dag. Iedereen is druk met de kerstvoorbereidingen.Vandaag komt de hele familie dineren en moet alles glimmen en blinken. Op dit moment kan niets haar blij maken, ze voelt zich somber en down. Toch komt ze langzaam overeind en slaat haar benen over de rand van het bed. Nog eventjes blijft ze rustig zitten om haar bonzende hoofd wat tot rust te laten komen. Dan staat ze toch eindelijk op. Riverdale, haar paard is op dit moment de enige reden waarom ze nog de moeite neemt om haar bed uit te komen. Anders was ze voor de lunch absoluut niet opgestaan. Al dat gestress en gedoe, alsof het iemand iets kan schelen dat de ene kant van de tafel bestek heeft met een ander motiefje erin dan de andere kant van de tafel, alsof iemand dat ziet. Maar nee, alles wordt op de kop gezet om een bestek set te vinden waar voldoende van is, zodat iedereen hetzelfde bestek heeft. Waar kan een mens zich druk over maken?
De eerste blinkende auto’s rollen het terrein op. Ze hebben opgedofte tantes en strak in pak geklede ooms meegebracht. Werkelijk alles moet er op deze dag over de top uitzien, want het is immers kerst, dus we moeten uitpakken. En natuurlijk mag er niets, maar dan ook niets onder doen aan het vorige kerstdiner bij de familie Goossens, de zus van ma. Er is er maar één die beter wordt van dit hele circus en dat is de plaatselijke traiteur. De beste man heeft weer een klein kapitaal verdiend aan de familie van Dongen. Werkelijk alles wordt uit de kast getrokken om deze Tweede Kerstdag te laten ademen in luxe en overvloed. Ze heeft hier zo geen zin in. Straks al die geforceerde gesprekken over hoe het nu eigenlijk met haar studie gaat en waar ze volgend jaar stage gaat lopen. Ze wordt er chagrijnig van. Ze sluit haar slaapkamerraam en zoekt het dan een verdieping lager, om vervolgens via de achterdeur naar buiten te glippen. Ze kan best nog even kijken hoe het met Riverdale gaat. Sinds Key West er niet meer is gaat ze nog vaker even bij hem kijken. Ze is elke dag bang dat er ook met dit paard iets zal gebeuren. Alle sloten heeft ze al laten vervangen en ook het voer ligt achter slot en grendel. Ze neemt geen enkel risico meer. Er klinkt al gehinnik vanuit de stal, Riverdale hoort haar al aankomen. ”Hé maat, daar ben ik weer.” Ze slaat haar armen om zijn grote sterke hals en laat haar hoofd er even tegenaan rusten. De warmte van haar beste maatje en de vertrouwde paardengeur leiden haar gedachten even af van het grote landhuis met zijn daarbij behorende hectiek. Even komt ze tot rust, even staat de tijd stil. Kon ze hier de hele dag maar blijven.
Dan gaat heel langzaam de deur open. Serena schrikt op uit haar gedachten en kijkt naar de deuropening. Ze verwacht hier niet snel iemand. De rest van haar familie komt eigenlijk nooit in de stallen, want ze hebben niets met paarden en dit is echt haar domein. Maar dan staart ze in het lieve gezicht van Ria, de huishoudster van de familie. ”Serena, kom je nog? De meeste mensen zijn er al en je ouders worden al wat onrustig. Ze denken dat je je boven aan het klaarmaken bent. Ze weten niet dat je nog in de stal bent. Maak je nou maar snel klaar meid, voor je weer problemen krijgt. Het is immers kerst.” Ineens gaat het korte moment van enige rust in haar hoofd weer over op een onrustig en gejaagd gevoel. ”Ik kom eraan Ria. Ik ga me direct klaarmaken voor het diner. Ik had niet door dat het al zo laat was.” Ria knikt haar bemoedigend toe en sluit de deur. Als je het over een lieve vrouw hebt, dan is het Ria wel. Ze werkt al vanaf haar zestiende bij de familie van Dongen. Serena weet niet beter of Ria is er. Toen haar opa en oma vroeger nog in hun huis woonden, werkte Ria ook al voor de familie. Als ze vroeger huisarrest had en toch stiekem de deur uitsloop en Ria die zag dat, dan hield ze wijs haar mond. Ze zou haar nooit verraden. Tenzij ze iets deed wat echt absoluut niet kon. Ria kan niet tegen onrecht. Soms heeft ze medelijden met haar. Vaak komt dat medelijden wanneer ze de droevige blik in haar ogen weer eens opmerkt. Heel af en toe komt die blik tevoorschijn en dan zie je dat er verdriet in haar binnenste heerst. Wat dat is durft ze eigenlijk nooit te vragen. Toch heeft ze ooit een keer op dat punt gestaan, maar heeft ze zich achteraf bedacht. Het gaat haar eigenlijk ook niets aan, het is haar leven. Zuchtend staat ze op en sluit de stal af. Via de achterdeur glipt ze weer naar binnen en smijt haar laarzen in een hoek. ”Sorry Ria, morgen zet ik ze weer netjes neer”, mompelt ze in zichzelf. In de gang komt ze Jason tegen die al gekleed is in een driedelig pak. ”We gaan al beginnen hoor, ik zou maar opschieten als ik jou was.” Ze snelt zich langs hem heen en schiet de trap op naar boven, zonder op de opmerking van haar broer in te gaan. Alsof hij normaal zo van de tijd is, dat doet hij nu ook alleen maar om een goede indruk te maken.
De lekkere geur die van het stomende bad afkomt, geeft haar nog meer tegenzin om straks naar beneden te gaan. Eigenlijk heeft ze helemaal geen tijd voor haar gebruikelijke bad ritueel, maar ze kan het niet laten. Het warme water ontspant haar spieren en langzaam komt ze tot rust. Heel even sluit ze haar ogen en haar gedachten dwalen af, ver weg, naar een ander land. Langzaam komt die ene droom weer boven. Haar gedachten dwalen steeds verder af en gaan buiten de landsgrenzen. Dan wordt ze er opeens aan herinnert dat ze gewoon thuis is, in een gevulde villa met een hoop intelligente, hebzuchtige en rijke mensen. De bulderende lach van oom Floris bereikt inmiddels een volume die ver boven de oude houten zolder uitstijgt. Serena schrikt op en schiet snel een badjas aan. Ze heeft veel te lang in bad gezeten, iedereen zit vast al op haar te wachten. Uit fatsoen zoekt ze maar een feestelijke jurk uit haar inloopkast en probeert ze ondertussen snel haar haren te drogen. Ze verft er even een gezichtje op en geeft zichzelf dan in de spiegel het signaal dat ze klaar is voor een spelletje ”wie is de beste.” Zo gaat dat nou eenmaal in haar familie. Ieder familielid grijpt dit moment aan om even zijn succes en intelligentie de familie in te blazen. Iedereen moet van het succes op de hoogte zijn. Opeens hoort ze een ongeduldig getik. Ze opent haar deur en kijkt in het woeste gezicht van haar moeder. ”Kon je nou verdorie niet de moeite nemen om op tijd beneden te zijn? Ik schaam me kapot?” Met een nonchalante zwaai gooit Serena de deur achter zich dicht als gebaar dat ze er klaar voor is en stapt de gang op. Aan de norse grijns van haar moeder te zien kan ze het niet echt waarderen. Driftig stapt ze de trap af om vervolgens met de meest vredevolle glimlach op het feestgedruis af te stappen. Dan wordt ook Serena opgemerkt en worden er beleefd handen geschud en gezoend. Het gezelschap bevindt zich in de grote loungehoek rondom de haard en is voorzien van zijn eerste alcoholische versnapering. Deze wordt met veel enthousiasme weggewerkt, zodat er door Ria snel kan worden bijgeschonken. Arme vrouw, maar toch zou ze op dit moment wel even met haar willen ruilen. Ria die de geforceerde gesprekken voert en Serena die zorgt dat de mensen van het goede leven voldoende te eten en vooral te drinken krijgen. Even moet ze van binnen om zichzelf lachen, maar dan schrikt ze op en merkt ze dat iemand haar vragend aankijkt. Blijkbaar heeft deze persoon net een heel verhaal tegen haar verteld en nu een vraag gesteld. Ze was er niet helemaal bij. ”Sorry, ik was even afgeleid door uw prachtige broche, wat vroeg u eigenlijk?” Blijkbaar was de vraag niet echt belangrijk en was de broche een geloofwaardige smoes. Er wordt namelijk meteen een heel relaas over de broche gegeven. Het blinkende ding was het eerste wat in haar opkwam en heeft haar nu gered. Desinteresse in de meest zelfingenomen tante zou haar duur komen te staan. Theresa is haar naam, tante Theresa. En nee, ze heeft absoluut geen overeenkomsten met moeder Theresa. Deze vrouw zorgt liever voor zichzelf dan voor een ander. Het geratel gaat nog even door en na wat begripvolle knikjes van Serena druipt ze eindelijk af naar de tafel met hapjes. Opgelucht kijkt Serena rond en ziet dat haar broers op dat moment ook geen gesprekspartner hebben. Snel duikt ze naast hen op de bank, zodat ze niet opnieuw een gesprek hoeft te voeren over iets wat haar geen ene moer interesseert. Jason kijkt met een schuin oog opzij en propt ondertussen een hapje van de traiteur naar binnen. Oftewel een amuse zalm, roomkaas en dille. Gezien het tempo waarmee het hapje verorberd wordt, moet het wel erg lekker zijn. Zelf heeft ze eigenlijk ook best wel trek, maar ze heeft niet zo’n zin om zich tussen de hongerige ooms en tantes te voegen om vervolgens weer een gesprek te moeten voeren. Ze wacht wel even tot het daar iets rustiger wordt. Haar broers voeren ondertussen een verhitte discussie over voetbal, glimlachend hoort ze het aan. Ze kijkt ondertussen wat rond en observeert haar omgeving. De kamer is prachtig aangekleed en straalt een gezellige sfeer uit. Overal staan kaarsjes die de kamer een warme gloed geven en ook de haard levert zijn bijdrage. Toch voelt ze zich vanbinnen koud. Ze weet dat het allemaal opgelegd is, ze weet dat er na afloop in de auto’s op de terugweg weer mensen zullen roddelen over deze gelegenheid. De echte warmte en liefde onder elkaar ontbreekt. Ze had liever kerst bij Eleonora thuis gevierd, veel gezelliger. Maar eigenlijk mag ze ook niet zo ondankbaar zijn, ze krijgt alles van haar ouders, ze woont in een prachtig huis, haar studie wordt voor haar betaald en jaren geleden hebben ze speciaal voor haar een paardenstal laten bouwen. Dat zet haar ook weer even aan het denken, maar toch is ze op de één of andere manier niet gelukkig met deze manier van leven. Ze zit vast, ze kan geen kant op en haar hele leven wordt voor haar uitgestippeld. Maar dan krijgt ze opeens een ingeving. Wat nou als ze eens voor een jaar zou gaan reizen? Ze zou uit kunnen zoeken of ze een tussenjaar mag opnemen en er een jaartje tussenuit kan gaan. Haar ogen beginnen al te glinsteren bij het idee van al die vrijheid. Bali, dat is het eerste wat er nu in haar opkomt, ze wil naar Bali. Haar gedachten dwalen af naar de prachtige witte stranden, de blauwe zee en de groene rijstvelden. Ze wordt steeds enthousiaster.